منتظریم تا محرم بشود .
همه جا مشکی از عزای پسر فاطمه (س)
در دهه اول محرم از همه ی دنیا  " می کَنیم " و کمی به فکر فرو میرویم .
فکر اینکه چه شد حسین (ع) با تمام خانواده و دوستان خود به دشت بلا رفتند و شهادت و اسارت و . . .

ده روز که گذشت اگر خیلی لطف کنیم تا سیزده محرم هم از دنیا " جدا " هستیم .
اما پس از آن روز از نو و  ..  .

باز هم در این دنیای فانی غرق می شویم  . . .
                                 باز هم آلوده گناهان و . . .
                                                      غرق در ظلمات
                                                            راه را گم میکنیم
                                                   از باتلاق ها سر در می آوریم !

تا برسیم به فاطمیه  .. .. آن هم اگر لیاقت درکش را داشته باشیم
باز هم ده بیست روز " می کَنیم " . . . . . دل را میگویم  . . . از دنیا میکَنیم

باز هم پس از آن همان آش و  . . .

اگر خیلی مذهبی باشی و با ایمان ، کمتر غرق می شوی و
خدا خدا میکنی تا رمضان بیاید و شب های قدر و  .. . . .  باز هم گریه و زاری و " الهی العفو"
و از آنجا که خدا کریم است و رحیم و رحمان و . . .
گریه و التماست را بی پاسخ نمی گذارد و در های رحمتش را می گستراند و . . .

اما بسیاری از ما انسانها از آنجایی که " ممکن الخطا " هستیم ، باز همان را قبل خود را میپیماییم و . . .

تا عرفه ای برسد و دوباره گریه و التماس و  . . .
و باز هم عفو و بخشش خداوند

چشم به هم میزنی میبینی رسیدی به محرم سال  بعد و باز هم غرق در گناهی !

ویژگی مشترک تمام این ایام این است که  . . . .
در این ایام " میکَنیم" دل را از دنیا  . . . .

پس:

 " باید کَند دل را از دنیا . . ."